ادبیات داستانی ایران

آن مادیان سرخ یال‌ داستان‌ «ام القیس‌» است که به‌ خونخواهی پدرش، شعر و عشق را کنار گذاشت و تیغ به دست گرفت‌.

داستان یه‌ره‌نچکا روایت رابطه‌ جسمی و روحی دو انسان است که در شرایط سخت تاریخی‌ یعنی زمان جنگ پدید می‌آید.

شیوه روایت‌ در‌ برهنه در باد، نوشتن پیش چشم خواننده است؛ البته به ظاهر، زیرا در فرم‌های نو، نظم‌ و دقت مضاعفی از نویسنده‌ به‌ کار‌ می‌رود.

دیوان سومنات مجموعه داستان کوتاهی است نوشته ابوتراب خسروی که نامش را از عنوان یکی از همین داستان‌ها گرفته است.

مردی بی‌اسم، نقاش پیشه، متفکر، خدانشناس و سراپا وسوسه شروع‌ می‌کند‌ به‌ تعریف دردی باورنکردنی و نوشتن.

روز و شب یوسف داستان نیمه‌بلند محمود دولت‌آبادی اوایل دهه پنجاه‌ نگاشته و در بهار 83 منتشر شده است.

به نظر من نه‌تنها «بوف کور» فاقد مفهوم است بلکه هیچ‌یک از اتفاقات در آن خارج‌ از‌ ذهن راوی و نویسنده روی نمی‌دهد.

کتاب «سمفونی مردگان» نوشته عباس معروفی، داستان یک خانواده ایرانی در اردبیل سال‌های 1355-1313 است.

رضا جولایی در کتاب «سوءقصد به ذات همایونی» سراغ دوره قاجار رفته و با محور قرار دادن یک اتفاق تاریخی شخصیت‌های داستانی خود را خلق کرده است.

کتاب «بعد از هفت قدم بلند» از راضیه مهدی‌زاده در سال 99 منتشر شد که شامل 10 داستان کوتاه است.